ارزیابی باقیمانده برخی آنتی بیو تیکها در درمان تجربی ماهیان کپور معمولی و قزل آلای رنگین کمان به روش میکروبیولوژیک و کروماتوگرافی توام با بیواتوگرافی

با توجه به اهمیت کنترل میزان باقیمانده آنتی بیوتیکها در آبزیان خوراکی و درمان باکتریایی ماهیان پرورشی، در این تحقیق از روشهای میکروبیولوژیک ( Bioassay ) و کروماتوگرافی لایه نازک توام با بیواتوگرافی ( TLC-B ) برای ردیابی و تعیین باقیمانده برخی آنتی بیوتیکهای متداول، اکسی تتراسیکلین ( OTC )، کلرتتراسیکلین ( CTC )، فلومکوئین ( FLM ) و مخلوط تری متوپریم و سولفاد یمیدین ( TMP+SUL ) در سرم و بافتهای دو گانه مهم ماهیان پرورشی، کپور معمولی ( Cyprinus carpio ) و قزل آلای رنگین کمان ( Oncorhynchus mykiss ) استفاده گردید. جهت درمان تجربی با به کارگیری مقادیر درمانی توصیه شده جهت درمان برخی بیماریهای میکروبی ماهیان با روشهای حمام، خوراکی و تزریقی مورد استفاده قرار گرفتند. مقدار داروی مورد استفاده در روش حمام به میزان 200 قسمت در میلیون ( ppm ) به مدت یک ساعت و در روش خوراکی ( جهت ماهی قزل آلا ) به میزان 80 میلی گرم به ازا کیلوگرم وزن زنده، برای داروی OTC و به میزان 10 میلی گرم به ازا هر کیلو گرم وزن زنده ماهی جهت داروی فلومکوئین و در روش تزریقی ( داخل صفاقی ) 10 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن زنده ماهی از هر نوع ماهی بود. در روش میکروبیولوژیک حداکثر میزان باقیمانده OTC در کلیه کپور به روش حمام ( ppm 200 ) تا 33/10 میکروگرم به ازا هر گرم بافت (g/g ) و در کلیه قزل آلا به روش خوراکی به مقدار 80 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن زنده ماهی ( mg/kgb.w. ) تا g/g 47/4 تعیین گردید، در حالی که در بافتهای کبد و عضله گونه های مذکور غیر قابل ردیابی بود. مصرف CTC و TMP+SUL به روش حمام ( 200ppm ) در کپور عمدتاً موجب ردیابی باقی مانده آنها به ترتیب به میزان 3/0، 59/0 و 46/0 میکروگرم در میلی لیتر در بافتهای سرم وکلیه تا 24 ساعت پس از درمان گردید. مصرف خوراکی ELM (mg/kgb.w.10 ) در قزل الا موجب جذب آن تا سطح 37/2 میکروگرم در میلی لیتر (g / mL ) در سرم g/g 18/3 در عضلهg/g 05/2 در هر یک از بافتهای کبد و کلیه گردید، در حالی که مصرف آن به روش حمام (pmm 200 ) در کپور غیرقابل ردیابی بود. تعیین باقیمانده داروهای مذکور به روش TLC-B در بافتهای ماهیان تحت آزمایش عمدتاً مشابه روش میکروبیولوژیک اما باقیمانده داروها تا فواصل زمانی طولانی تری قابل ردیابی بود. مصرف توام داروهای تزریقی ( داخل صفاتی ) از مخلوط مقادیر یکسان داروهای تحت بررسی، منجر به عدم تفکیک باقیمانده آنها در سرم و عصاره بافتها در روش TLC-B گردید.